System Majów
Indiańskie plemię Majów, które zamieszkiwało Amerykę Środkową, stworzyło własny system zapisywania liczb. Opracowali oni system liczbowy pozycyjny na długo przed wprowadzeniem symboli arabskich w Europie. System ten opierał się na trzech symbolach: kropka, kreska i muszla. Znak kropki oznaczał jednostkę, pozioma kreska oznaczała piątkę, a muszla oznaczała zero. Liczby zapisywano w postaci kombinacji kropek i kresek, odpowiednio pogrupowane stanowiły podstawowy zestaw cyfr.
| 0 | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ten podstawowy zestaw cyfr zbudowany został w sposób addytywny, jednak system Majów był systemem pozycyjnym opierającym się na podstawie dwadzieścia, choć były odstępstwa. Istniał podział na jednostki wyższych rzędów:
1 (kin) - jednostka
20 (unial) - 20 x kin
360 (tun) - 18 x unial
7 200 (katun) - 20 x tun
144 000 (baktun) - 20 x katun
2 880 000 (piktun) - 20 x baktun
Występuje tu odstępstwo od systemu dwudziestkowego przy tworzeniu wyższych rzędów. Według zasady systemu dwudziestkowego, jednostka wyższego rzędu tun powinna wynosić 20 x uinal = 400, a wynosiła 360. Miało to związek z kalendarzem Majów, który liczył sobie 18 miesięcy dwudziestodniowych oraz 5 dni dodatkowych co daje łącznie 365 dni.
Znaki od 0 do 19 umieszczane były w odpowiednich rzędach wielkości. Liczby zapisywano pionowo, w ten sposób, że najwyższe rzędy znajdowały się u góry, a najniższy rząd jednostek na dole.