Kalendarz juliański

Kalendarz juliański to kalendarz słoneczny opracowany na życzenie Juliusza Cezara przez astronoma egipskiego Sosygenesa i wprowadzony w życie w roku 45 p.n.e. Kalendarz ten był identyczny z kalendarzem opracowanym w roku 239 p.n.e. przez Aleksandryjczyka Aristarchusa z Samos i oparty był o słoneczny rok z dwunastoma miesiącami i 365 dniami wraz z dodatkowym dniem co 4 lata.
Powodem reformy kalendarza było to, że wcześniej stosowany księżycowy kalendarz rzymski rozregulował się, w wyniku czego w 46 p.n.e. kalendarzowy grudzień wypadał we wrześniu.

Kalendarz juliański utrzymał wszystkie zewnętrzne cechy poprzedniego, księżycowo-słonecznego kalendarza rzymskiego. W wyniku reformy zmianie uległa długość poszczególnych miesięcy. Rok religijny zaczynał się w marcu, więc luty w roku religijnym był miesiącem ostatnim.

- Ianuarius (31) - Styczeń,
- Februarius (28) - Luty,
- Martius (31) - Marzec,
- Aprilis (30) - Kwiecień,
- Maius (31) - Maj,
- Iunius (30) - Czerwiec,
- Iulius (31) - Lipiec,
- Augustus (31) - Sierpień,
- September (30) = Wrzesień,
- October (31) = Październik,
- November (30) = Listopad,
- December (31) = Grudzień,

W IV w. n.e. zaczęto stosować podział miesiąca na tygodnie, które składały się z siedmiu dni:
- Lunae (poniedziałek)
- Martis (wtorek)
- Mercurii (środa)
- Iovis (czwartek)
- Veneris (piątek)
- Saturni (sobota)
- Solis (niedziela)

Średnia długość roku juliańskiego wynosi 365,25 dnia, lecz rzeczywista długość roku astronomicznego wynosi 365,2422 dnia. Kalendarz juliański opóźniał się więc o 1 dzień co 128 lat w stosunku do astronomicznego. W ten sposób do końca wieku XVI zawieruszyło się w kalendarzu juliańskim aż 10 dni. Gdyby kalendarz ten dalej obowiązywał, to w roku 10565 pierwszy dzień wiosny zbiegłby się Nowym Rokiem (1 stycznia).